Çok oldu yazmayalı, belki sınavlardan belki de başka bir sürü sıralanabilinecek bahanelerden... Ama bugün çok uzun bişi yazmaktansa asi ve mavi olan canım arkadaşımla aramızda geçen, yürürken birden oluşan bir dialogu yazmak istiyorum. Biz onunla hep aynı şeyleri yaşadık, konuşmadan anlaştık...Başka söze gerek yok, sadece hissetmek yeterli demek istediğimizi...
B:Kalbim çok hızlı çarpıyo, sanki uçacak...
A:Benimki de.Kolay uçar, nasılsa boş...
B:Evet...
A,B:(aynı anda)Peki ya acılar....
A:Kalbimiz acıyla öyle ağır ki
B:Ağır, delik deşik, uçamaz sadece batar, daha da derinlere, çıkamaz aydınlığa, zor, batmış, ölmüş, morarmış...
A:Şiir gibi...
B:Evet ama gerçek...O kadar gerçek ki...
(Çok melankoli farkındayım ama aslında bunları söylediğimizde hiç de melankolik değil tam tersine gayet mutluyduk, yürüyorduk yokuş yukarı, öylesine bir anda söyleyiverdik, plansız, programsız. Belki de budur benim için önemini arttıran...)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder